~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 !

Karakter tanıtımıyla başlıyorum, son olarak 5. bölüm 1. kısım eklenecek, 2. kısım ya buqün ya pazartesi qelecek. xD
Diyaloqları renkli yapmıyorum, qelecek yeni bölümlerde renkli olacak.

Veronica Lee

Kendi halinde 17 yaşında bir genç kız. Annesi bir arkeolog, babası ise bir rehber. İkisinin işi de yurt-dışına çıkmayı gerektirdiği için 5 yıldır her yazı dayısı, yengesi ve kuzeniyle geçiriyor. Ancak bu yaz tanışacağı gencin bu değersiz hayatına değer katacağından habersiz…

Anne Lee

Kendisi Veronica’mızın deli dolu arkeolog annesi. Yazları kızını mecburen erkek kardeşinin yanına yolluyor, nefret ettiğini bile bile…

Tom Lee

Veronica’nın rehber, hemen her zaman yurtdışında olan babası. Veronica’nın yazları evde kalmaması için dayısına gitmesini öneren ve kızın hayatını karartan kişi, bu insancıktı…

Ronald Evans

Veronica’nın dayısı, doğal olarak Anne’in de erkek kardeşi. Biraz sıkı ve geri kafalı diyebiliriz. Yeğeni kendi evlerine geldiğinde ona olabildiğince prenses gibi davranmak zorunda, çünkü hesap vereceği kişinin ablası olacağını biliyor !...

Mary-Lynn Evans

Anne tarafından her zaman bir kız kardeş olarak görüldüğü için Veronica’nın teyze demek zorunda kaldığı yengesi. Oldukça meraklı, ama aynı zamanda bir insana gideceği son noktaya kadar destek vermeyi de iyi biliyor…

Emily Evans

14 yaşındaki bu cici kız, Veronica’nın kuzeni. Biraz kıskanç olsa da, Veronica’nın başına alacağı beladan kurtulmasında ve sonra bu eski belayı tatlı bir belaya dönüştürmesinde oldukça yardımı dokunacak…

Jack Jefferson

Kendisi Veronica’yla yaşıt, ve kızları resmen parmağında oynatmasıyla meşhur. Yakışıklı mı yakışıklı, kızımızın kalbini çalacak kadar yakışıklı, ama bu kötü şöhretin ona nelere yasakkelime* olacağından haberi bile yok !...

Cecilia Alison

Jack’in eski sevgililerinden, Veronica’yla yaşıt, ve ilerleyen zamanlarda aralarından su sızdırmayan bir dostluğa sahip olacaklarından habersiz, tıpkı Veronica gibi…

1.Bölüm: Hayat Berbat

Tavanımda pis pis bana bakan bir metal grubunu görmek üzere gözlerimi açtım. Ama yalnızca boş, beyaz, biraz dökülmüş bir tavan vardı tam karşımda. Pofladım ve hiç içimden gelmeyerek doğrulup oturdum. Poster ayaklarıma düşmüştü her zamanki gibi. Tekmeleyerek aşağı attım onu ve yataktan ayaklarımı sarkıttım. Etrafıma şöyle bir göz gezdirdim ve her zamanki gibi kendi odamı özledim..

Bu oda sevgili kuzenimin eski odası. Bu ev de pek sevgili dayım ve her zaman “teyze” demeye zorlandığım yengemin naçizane evi. Mevsimlerden yaz: her yıl buraya postalanışımın resmi. İnsanlar tatilin hayalini kurar normalde, değil mi, bütün kış boyunca ? Bense bir yaz olsun buraya gelmemeye anne-babamı nasıl ikna edeceğimi düşünürüm hep…

“Veronica ! Bugün gelmeyi düşünüyor musun ?” diye yükseldi dayım Ronald’ın sesi aşağıdan. Dayım iş adamı, teyzem iş kadını, kuzenim de bir iş-insanı-ebeveyn evladı. Sabahın sekizinde kalkıp otururlar.

Gözlerimi devirdim ve seslendim. “Geliyorum !”

Bu tamamen bir yalandı; henüz yataktan bile kalkmamıştım. Sonunda bir gayret ayaklarım yere bastı ve üstünde bir ayı resmi olan dolabıma doğru ayaklarımı sürüye sürüye yürümeye başladım. Elime geçen ilk etek ve ilk bluzu giydim, pencerenin yanı ile kapının yanında olacak şekilde karşılıklı yerleştirilmiş aynalarda kendime baktım.

Güzel sayılabilirdim; düzgün bir fiziğim vardı, saçlarım belime kadar ve dalgalıydı, beyaz tenliydim. Annem doğuştan asil doğduğumu söylerdi hep. Başarılı sayılabilirdim; ders notlarım hiçbir zaman kötü olmamıştı, müziğe ve resme oldukça yeteneğim vardı, ve dans etmeye.

Gözüme büyük bir kelebek kestirdim ve onu başıma öylece takıp dışarı çıkarken kapıyı da arkamdan kapattım. Ben kaparken gelen güneş, aynadan gördüğüm kadarıyla ahşap kapıyı da, kapıyla aynı renk olan saçlarımı da ışıldattı; saçlarımın kızıllarını ortaya çıkardı, sarılarını parlattı. O sırada dayımın sabırsız ve aç sesi tekrar duyuldu.

“Veronica ! Eğer şimdi gelmezseniz, Genç Hanım, büyük bir üzüntüyle sizsiz başlamak zorunda-“

“Buradayım, Dayı.” diye kestim sözünü dayımın ve bana ayrılmış sandalyeye, kuzenim Emily’nin yanına oturdum. “Keşke bensiz başlasaydınız.” Dedim, sabahın köründe kalkıp ben uyanana kadar beklemek, ondan sonra da acıkıp beni beş dakikada hazırlanmaya itmek ne kadar saçmaydı !

“Olmaz,” dedi dayım, yüzünü ciddileştirerek, “herkes kahvaltıya aynı anda başlamalı.”

Gözlerimi devirmemek için kendimi zor tuttum, dayımın karşısında otururken pek de sağlıklı bir davranış olmazdı bu. Bu arada yengem Mary-Lynn en az bin kez yapmamasını söylediğim halde kuzenimle birlikte bana da hazırladığı yumurtaları tabaklara koydu. Emily on yıl aç kalmış gibi atlarken ben yalnızca baktım. Midem bulanıyor…

Başımı elime yaslayıp çatalımla tabağımdakilerle oynarken, dayımla yengem kafa kafaya verip haberlerde çıkan son politik sorunla ilgili derin bir konuşmaya girdiler, Emily ise konunun ne olduğunu bile kaçırdığım bir şeyler anlatıp durdu. Galiba bugünkü planımızdı. Tanrım ! Benden üç yaş küçük kuzenime mi kaldım ?

Evet.. Bütün planı o yapar, ben uygularım.. Bazen karşı çıktığım olur, o da Emily’nin beş-on adet arkadaşının da bize katılmasıdır.. Biri yetmiyor sanki.. Burada olmaktan nefret ettiğim için hiçbir zaman bir arkadaş bulma derdine girmedim. Uğraşmaya değmeyeceğini düşündüm. Ne kadar aptalmışım ! Hemen bugün işe başlamalıyım !

Öncelikle, mutlu görünmeye çalışmalıyım… en azından dışarıda. Kuzenimin her söylediğini komik bulmalıyım, belki de…

Kahvaltı faslı bitti, Tanrı’ya şükür, ve ‘Pazar günü oturması’ kısmına geçildi. Emily’nin ilk sözü bugün birlikte dışarı çıkacağımız oldu.

“Baba ?”

“Evet ?”

“Biz bir saat kadar sonra Veronica’yla plaja ineceğiz, ardından dolaşırız, gecikirsek merak etmeyin.” Al işte.

“Tabii, tabii.”

“Teşekkürler !” dedi Emily, sevindirik olmuştu. Sanki daha önce dayımın izin vermediği görülmüştü de… O sırada yengemin konuştuğunu duydum. Aman Tanrım, benim adımı söylemişti ! Yine ne yapmıştım ki acaba ?

“Veronica ?”

“Efendim ?”

“Senin burada hiç arkadaşın yok mu ? Neden yaşıtlarınla takılmıyorsun ?” Üç çift göz bana bakıyordu. Normalde kızarıp bozarmam gerekirdi, değil mi ? Bense oldukça rahattım..

“Yok.” dedim kısaca.

“Veronica.” dedi yengem daha sert bir sesle. Yeşil gözlerinin içine baktım. “On yedi yaşındasın. Senin de kendi arkadaşların olması gerekir, değil mi ? Çocuklarla takılmamalısın.” Bu arada kuzenimin başı kaşları çatık bir şekilde ona döndü.

“Biliyorum,” diye mırıldandım rahatsızca. Konuşmanın gidişatı hiç de iyi değildi.

“Peki,” dedi yengem, dayım ve ‘çocuk’ kuzenimin yanında konuşmak istemiyordu belki, ama bu konuşma burada bitmemişti., bu belliydi.

‘Pazar günü oturması’ bölümü kısa kesildi. Odama çıktıktan on-beş dakika sonraysa kuzenim kapımdaydı, hazırdı. Sıkıntıyla homurdandım ve onu beni beklemesi için aşağıya gönderdim, on dakika sonra yanında olacaktım. Onayladı ve oturma odasına yollandı.

Hazırlandım ve kendimi cıvıl cıvıl konuşmaya hazırladım. Yengemi, ‘çocuk’la takılmayı takmadığıma inandırmam gerekiyordu. Gerçi ben kendim bile inanmıyorken onu nasıl inandıracaktım, o da ayrı bir konuydu…

Aşağı indim ve buranın tek sevdiğim yanı olan parlak güneşe merhaba demek için adımımızı attık dışarıya. Şimdi plaja yaklaşık on-on beş dakikalık bir yürüyüş vardı önümüzde, gözüm korktu. Ama neşeli olmalıydım !

Konuşmak için Emily’nin bir konu açmasını bekledim, o da bunda gecikmedi zaten. Havanın bugün çok sıcak olmasından şikayet etti, arkadaşlarının yavaş yavaş başka yerlere taşınmaya başlamasından söz etti, bu senenin liseden önceki son senesi olduğunu bildirdi. Ne kadar katılabilirsem o kadar katıldım konuşmalara, o bile şaşırdı.

Sonunda, denize gittikçe yaklaşmaya başladığımızı anladığımda, kendimi daha da huzurlu hissettim ve cidden neşeye benzer bir şeyle konuşmaya başladım. Ruh halimdeki bu ani değişim Emily’yi şaşırtmıştı, ama bir şey söylemedi. Kaybolmasından korkuyormuş gibiydi.

Yürürken dört erkek grubuyla karşılaştık, hepsi her zamanki gibi gözlerini dikip bana baktılar. Eskiden olsa kuzinim çok alınırdı, çünkü gruplardan ikisi benden en az dört-beş yaş küçüktü, ama artık takmıyor görünüyordu. Ömrü boyunca takmasa iyi olacak, diye düşündüm, mükemmel (!) fiziğine göz ucuyla bakarken. Ama güzel olmak her şey demek değildi ki.

Sonunda, kıyıya vuran dalgaların sesi duyulabilir oldu ve birkaç adım sonra masmavi bir deniz gözler önüne serildi. Emily, bir arkadaş grubuna doğru el sallayarak giderken ben de denizi şöyle bir inceledim. Sonra, kız birden yanımda bitmişti tekrar ve beni bir şemsiyenin altına doğru götürüyordu. Arkadaşlarıyla oturmadığına şaşırdım. Ben yalnız da yapabilirdim denizde, değil mi ?

“Sen neden arkadaşlarınla oturmuyorsun ?” diye sordum, sesim oldukça şaşkındı. Bana neredeyse aşağılayıcı bir bakış attı ve çekmeye devam etti.

“Buraya seninle geldiysem seninle otururum, değil mi ?” Bunun üzerine söylenecek bir şey yoktu işte.

Emily hemen denize girmeye niyetliydi, bense güneşlenmeyi umuyordum. Ayrılmayı kabul etti ve o arkadaşlarıyla denize girerken ben de güneş gözlüklerimi takıp yayıldığımız üç şezlongdan birine uzanıp gözlerimi kapadım.

Açtığımda her yerinden buz gibi su damlayan biri üzerimden uzanıp havlusunu almaya çalışıyordu.

“Erken çıktınız ?”

“Deniz çok soğuk.” Dedi, titriyordu. Tam benlik, diye düşündüm, sıcak hava, soğuk deniz… Sonra yeterince ısındığıma karar verdim ve Emily’ye el sallayıp denize doğru yürümeye başladım. Tek kaşını kaldırıp baktı, yürürken de hala üzerimdeki bakışlarını hissedebiliyordum.

Deniz gerçekten buz gibiydi, yarı yolda geri dönmeyi düşündüm. Ama sonra bu soğukluğu uzun süre güneşin altında olmama bağladım ve kendimi kandırıp buz gibi suyun içine daldım…

Sanki bir şekilde sıvılaştırılmış ama hala soğuk bir çivinin içine dalmıştım ! Ömrümde gördüğüm en soğuk denizdi. Yüzünce ısınırım diye düşündüm ilk başta, ama sonra bu yöntemin hiçbir işe yaramadığını fark ettim, geç olsa da..

Keşke havlumu güneşte bıraksaydım diye düşündüm, şezlonglara doğru giderken. Emily arkadaşlarının yanındaydı, ama titreyerek geldiğimi görünce sırıttı, ben sana demiştim, dermiş gibi. Havlum gölgede kalmış olmasına rağmen sıcaktı, ama güneşte kalmış olsaydı bu kadar uzun süre ona sarılıp oturmak zorunda kalmazdım.

En sonunda dönmeye karar verdik; bu denize bugün bir daha girecek değildik, ve eve doğru yürümeye başladık. Güneşin altında tekrardan ısınmıştım, o yüzden şu an rahattım. Eve gittiğimizi düşündükçe rahatsızlık hissi bedenimi kapladı ve denize gelirken konuştuğum gibi konuşmak için inanılmaz bir çaba sarf ettim.

Dönüş yolunda dört grupla karşılaştık, biri cici kızlar grubu, biri artist kızlar topluluğu, biri büyük görünmeye çalışan erkek çocukları grubu, biri de yaşıtım olan bir erkek grubu. Cici kızlar grubu biz geçince kıkırdaşıp anında bir dedikodu hazırladılar, artistler burunlarını daha da büyütüp geçtiler, küçük erkekler ikimize de ağızları açık baktılar, daha büyük modelleriyse… eh, klasik. Bana baktılar.

Ama… birisi çok daha farklıydı.. Çok daha… adını koyamadığım bir şekilde bakıyordu bana. Öyle ki, o sırada konuştuğum şeyi unutturup susmamı sağladı.. Öyle ki, bizi geçtiklerinden sonra da başımı çevirip bakmama neden oldu, ve onun da hala bana baktığını görmeme.. Öyle ki, genelde beyaz olan yüzüme kırmızının yerleştiğini hissettirdi.. Ve öyle ki, bütün gece gözümün önünde yalnızca bir çift mavi göz vardı...

2.Bölüm: Bir Şey Yok, Teyze !

Üç gündür içinde bulunduğum dalgınlık cin yengemin gözünden kaçmamıştı. Bir gün mutfakta su içerken beni yakaladı ve sorguya çekmekte hiç çekinmedi.

Suyumu almak için buzdolabına bir döndüm ki, yengem yüzünde çok ilginç bir ifadeyle bana bakıyor. Hatta zıplayınca bardağı da düşürüyordum, yengem bana toplatırdı herhalde kırıklarını. Ona sinir olmuş bir şekilde ve aynı zamanda soran bakışlarla baktım, hemen konuya girdi.

“Neyin var ?”

“Hiçbir şeyim !”

“Veronica. Bana doğruyu söyle.” Dolaptan suyu alıp bardağıma doldurmakla yetindim. İçini çekti ve benim tepkisizliğime cevap olarak bir fısıltı duydum. “Bana her şeyi anlatabilirsin.”

Ona tartan bakışlarla baktım, ardından kararımı verdim. “Gerçekten bir şeyim yok.”

“Hasta mısın ?”

“Hayır.”

“Başka bir sorunun mu var ?” Yengemin bu dobralığını her zaman takdir etmişimdir. Şimdi hariç.

“Hayır, teyze !”

“O zaman ?”

Karşılıklı birbirimize baktık, o bana ciddi, şüpheli ve aynı zamanda endişeli bakıyordu, bense yalnızca sıkılmış, bezmiş ve sinirli.. Derken, birden gözleri büyüdü; yüzüne büyük bir gülümseme yayıldı, öyle ki, ağzımdan bir şey kaçırdığımdan şüphelendim; ve gözlerinin içinde çakan şimşekleri resmen gördüm, seslerini duydum diyebilirim…

“Hayır !” Bu ani tepkim, teorisini kanıtlamış olacak ki ellerini çırptı ve yüzündeki gülümseme bir sırıtışa dönüşürken bana karşı çıktı.

“Ah, evet, evet !”

“Teyze ! Düşündüğün gibi değil…” dedim, ama sonlarına doğru sesim iyice kısıldı, çünkü yengem biraz önce oturduğu sandalyeden kalkıp yanıma gelmişti. Yüzüne muzip bir ifade oturtup sordu.

“Kim bakalım bu şanslı çocuk ?”

“Sana düşündüğün gibi olmadığını söylemiştim…” diye homurdandım bardağımdaki kalan son birkaç yudumu da kafama dikmeden önce.

“Nasıl yani ?” Gözleri de, sesi de kafa karışıklığının resmiydi. İstemeden gülümser gibi oldum.

“Bana cidden ne düşündüğünü söyler misin, teyze ?”

“Ben… ne yani, çıkmıyor musun ?”

“Hayır, teyze. Sana söylemiştim.”

“Ama… o zaman neden öyle karşı çıktın bana ?” diye savunmaya çekildi yengem hemen.

“Çünkü bunu düşündüğünü bilmiyordum.” sözü, dediğime diyeceğime pişman olacağım bir laftı.

“Peki, senin sorunun ne o zaman ?” diye sordu yengem hemen, sözümü yakalayarak. Yüzüme ikinci kez ateş bastığını hissettim.

“Hiç,” dedim, bardağımı lavaboya bırakıp yere bakarak uzaklaşmaya çalışırken. Yengem önümü kesti. Çenemden tutup hafifçe kaldırdı, sırıtmıyor, şaşırmış veya kafası karışmış görünmüyor, endişeli durmuyordu. Yüzünde oldukça rahat, anlayışlı bir gülümseme vardı, her zaman bu bakışlardan nefret etmişimdir.

“Ben…” diye başladım, ama gerisi gelmedi. O günden beri hiçbir zaman gelememişti zaten.

“Aşık oldun,” diye tamamladı beni yengem. Homurdanarak onayladım. Yengem, tabii ya, dercesine başını salladı. “Eh, sonuçta şanslı biri demektir bu.” diye bağlayıverdi hemen. “Peki, bu şanslı kişi kimmiş ?” diye sordu tekrar.

“Bilmiyorum,” diye fısıldadım. “Gerçekten.” diye de ekledim tek bir ince kaş havaya dikilince. Yengem gözlerini kırpıştırdı.

Tam ağzını açmıştı ki, dayımın sesiyle cümlesini başlayamadan bitirmiş oldu.

“Mary ?”

“Efendim ?” diye geri seslendi yengem dayıma.

“Benim şortuma ne oldu ?”

“Yıkandı, kurulandı, ütülendi, ve çekmecene kondu, hayatım.” dedi yengem büyük bir sabır ve alay ifadesi ile. Dayımdan bir “Haa,” nidası yükseldi ve yukarı çıkan tembel ayakların sesi duyuldu. Lanet olsun, yengem yine o muzip ifadesiyle bana dönmüştü ! Tekrar ağzını açtı konuşmak için, ama bu sefer de kuzenimin sesiyle ağzına tıkıldı cümlesi.

“Veronica ?”

“Efendim ?” dedim büyük bir umutla.

“Bir dakika buraya gelir misin ?”

“Geliyorum.” dedim yengeme bir ‘ne yaparsın ?’ bakışı atarak. Yarı yürür yarı koşar bir şekilde gittim Emily’nin yanına. Kız sırıtarak bana bakıyordu.

“Annemin gazabından zamanında kurtarabildim mi ?” diye sordu.

“Biraz daha erken olsaydı fena olmazdı.” diye cevap verdim onun gibi sırıtarak.

“Eh, bundan sonra her an hazırlıklı ol. Annemin merakıyla uzun süre bilgi vermeden yaşamak pek kolay değil.” dedi, ardından dalgın dalgın yürüyerek uzaklaştı, düşüncelere daldığı belliydi. O an aklıma bir şey geldi.

“Emily ?”

Bir rüyadan ayılırcasına silkelendi ve şaşırmış bir şekilde bana döndü. “Efendim ?”

“Şeyy..” Şimdi bu fikir hiç de parlak gelmiyordu kulağıma. “Şey.. yok bir şey.” dedim gülmeye çalışarak, bir kaşı havaya dikildi.

“Emin misin ?”

“E-evet.”

“Peki,” dedi küçük bir tartma anının ardından. Tekrar yürümeye başlamıştı ki bu sefer kararımı verdim ve tekrar adını söylemeden önce yetişmek için yanına koştum.

“Emily ?”

“Efendim, Veronica ?” diye sordu, sırıtarak bana dönerken. Hiç de cesaretlendirici bir bakış değildi.

“Şeyy..”

“Bir şey yok mu yine ?” dedi, hala sırıtıyordu. Ona pis pis baktım. Çok pis bakmış olmalıyım herhalde ki sırıtışı tekledi.

“Hayır, var..” Derin bir nefes aldım ve bitene kadar bir daha nefes almamak üzere konuşmaya başladım. “Geçenlerde denizden dönerken gördüğümüz bir grubu hatırlıyor musun ? Benimle yaşıt erkekler vardı ?”

“Biz birçok kez denizden döndük, Veronica, ve hepsinde de birkaç senin yaşıtın erkek grubu vardı.”

“Denizin çok soğuk olduğu gün. Üç gün önce işte !” dedim, gözlerimi devirdikten sonra.

“Hmm..” dedi, hatırlamaya çalışırken yüzü çok komik bir hal aldı. “Evet. Hatırlıyorum.”

“Güzel. Orada mavi gözlü, sarıya yakın saçlı bir çocuk vardı, onu hatırladın mı ?”

“Mavi gözlü… Mavi.. Jack Jefferson mı ?” dedi, sesi merak ve şaşkınlığın karışımıydı.

“Adı o mu ?” diye sordum, saçmalığının farkında olarak.

“Eh, anladığım kişiyse, evet.” dedi, ardından merakla ekledi. “Neden sordun ?”

“Bil-bilmem..” dedim, hiç de inandırıcı olmayan bir ses tonuyla. “O gün.. o gün bana bakmıştı da..”

“Her gün herkes sana bakıyor, Veri.” dedi gözlerini devirerek.

“Sağol, Emi.” diye cevap verdim, ben de gözlerimi devirerek. Ama bu arada sesindeki bastırılmış kıskançlığı da sezdim, görmezden gelmeye karar verdim. Bana bakan çoğu kişinin sesinde seziliyordu zaten bu ton.

“Her zaman,” dedi, reverans yapar gibi bir hareket yaptı ve yürümeye devam etti. Ben de yanından seğirttim.

“Peki.. peki, sen nereden tanıyorsun onu ?”

Bana aklımdan şüphe edermişçesine baktı, ardından açıkladı. “Farkındaysan ben burada oturuyorum, buradaki okula gidiyorum, ve okuldaki hemen hemen herkesin farkındayım.. Ayrıca Jack’in farkında olmayan biri olduğunu sanmıyorum.” diye ekledi, çok bariz bir şeyi kaçırıyormuşum gibi.

“Niye ?”

“Eh, kendileri burada biraz ünlü..” dedi, üstü kapalı bir şekilde. Bu arada merdivenlerde inmeye başlamıştık.

“Peki… peki, o senin farkında mı ?”

“Hayır.” dedi Emily ve bu konuşmanın bittiğini anladım. Merdvenin son üç basamağını atlayarak indi ve kapıya doğru gitti. Arkasından seslendim.

“Yine de teşekkürler !”

Arkasına bile bakmadan eliyle ‘Boşver’ anlamında bir hareket yaptı ve bir anlığına güneş ışığı dolduran odayı yeniden kararttı.

Yengemin söylediklerini düşünmeye başladım.. Ben cidden aşık mı olmuştum şimdi ? Ben ! Veronica ! Aşık ! İnanılmaz… Ve.. acaba o da.. o da olmuş muydu ?

3.Bölüm: Tanışma

Aşağıdan Emily ve dayımın gümbür gümbür sesleri duyuluyordu.

“Ben artık on dört yaşındayım, baba !” diye bağırdı Emily ağlamaklı bir ses tonuyla.

“Ben de otuz dört yaşındayım, ama yirmi dört yaşında veya kırk dört yaşında olsam da fark etmez, ben senin baban olduğum sürece bu iş ol-maz !” diye oldukça sinirli bir kükreme koydu ortaya dayım cevap olarak.

“Ama-”

“Aması yok !” dedi dayım, geri kafalılığını bir kez daha göstererek. “Aması maması yok !”

Yengemin sesi duyuldu. “Ronald, abartmıyor musun ?”

“Abartıyor muyum ? Ben mi abartıyorum ! Sen önce kızına bir şeyler söyle, Mary !”

“Tamam, ben söylerim bir şeyler. Sen git yemek ye.”

“Hayır ! Ben söyleyeceğim, senin ne diyeceğini biliyorum !”

“Hayır, bilmiyorsun,” diye cevap verdi yengem, dayımın büyük ihtimalle tükürük saçan bağrışlarının içinde. “Git ve ye dedim, Ronald. Şimdi.”

Bir homurtu duyuldu ve dayım ayaklarını sürüye sürüye mutfağa gitti, düşen çatalın sesi duyuldu. Ardından, yengemle kuzenimin mırıltıları ve arada açılıp kapanan buzdolabının sesi dışında eve derin bir sessizlik hâkim oldu.

Bir cici “Bilmem Kaçıncı Ronald-Emily Savaşları” da sona ermişti galiba.. Bu savaşların sonuna barış antlaşması koyan insan ise hep yengem olmuştur, Şekil-1a. Çünkü kuzenim tartışmaya açıklık yönünü sevgili babasından almıştı, ve yengem de büyük bir sakinliğe sahip olduğu ve tek bir sözle dayımı susturabilme gibi yeteneği olduğu için bütün iş kendisine kalıyordu.

Bu seferki neden cidden saçmalıktı.. Dayımın saçmalıkları. Neymiş, çocuğun teki gelmiş Emily’ye çıkma teklif etmiş, bizimkinin de gönlü varmış, hemen evet demiş. Eh, ne olmuş yani ? Dayıma göre kıyamet. Neymiş efendim, on altı yaşından önce çok yanlışmış bu tarz şeyler, hatta ona göre on sekiz yaş idealmiş, hemen yarın o çocuğa gidip ‘teklifini düşündüğünü ve reddettiğini’ söylemeliymiş. Peh…

Zavallı Emily ! Kırk yıl düşünsem, kuzenime bu denli acıyacağım hiç aklıma gelmezdi…

Eh, akşam yemeği faslı böylece bittiğine göre –ben henüz bitirmeden ne olacağını sezip yukarı kaçmıştım-, ve böyle bir tartışmanın ardından kimsenin beni hatırlamayacağından emin olduğuma göre, sevgili müzik çalarımdaki sevgili şarkıları dinlemeye başlayabilirdim, en azından Emily odama gelip bana dert yanana kadar…

Kulaklıkları taktım, dinlemeye başladım. Ama Emily ortalarda gözükmedi ! Ben de sesini sonuna kadar açtım, baterinin başımın içinde çalıp davullarını patlatmasından, elektronun tellerinin beynimin içine saplanmasından, rock yapmaya çalışan piyanonun tuşlarının tek tek başıma fırlatılmasından duyduğum rahatsızlığı takmadan, zaten ezbere bildiğim parçaları tekrar etmeye başladım. Bir süre sonra, uyuyakalmıştım.

Uyandığımda yengem yanımdaydı, bir şeyler söylüyordu. Gözümü açmaya çalışırken başımı kaldırdım ve kulaklıkların kulağımda olmadığını fark ettim. Ardından gözlerimi kırpıştırdım iyice görebilmek için ve tüm aile bireylerinin –dayım dışında, o merakına yenik düşüp gelmişti ama yine de kapıdan bakıyordu- odamda olduğunu gördüm.

“Noolyo ?” diyebildim ancak, cevap olarak Emily’den çıkan bir “Aa uyanmış !” sesi duydum. Hayvanat bahçesinde bir gorilin uyuyup uyanışını mı izliyordu bu da böyle bir tepki veriyordu ?!

Dayım homurdandı ve tekrar aşağı indi. Yengemse yatağa oturdu.

“İyi misin ?”

“Olmamam mı gerekir ?” Sesimi düzgün kullanabilmiştim.

“Tabii ki hay-“

“Eh, öğlen 1’e kadar yatınca biz de bir şeyler olduğundan şüphelendik-“

“Emily !”

“Ne ?”

Yengem kafasını salladı iki yana ve tekrar bana döndü. İnanamazlıkla onlara bakıyordum.

“Yalnızca uyumuş olamaz mıydım ?!”

“Eh, göründüğüne göre öyle…” diye mırıldandı cici kuzenciğim ve yengem yine ona garip bir bakış attı.

Ben uyurken neler konuşmuşlardı benim hakkımda da şimdi böyle kaş-göz işaretlerle anlamadığım şeyler söylüyorlardı ? Daha büyük bir inanamazlıkla kafamı iki yana salladım ve tavana bakarak yastıklarıma bıraktım başımı.

“Eh, kahvaltın aşağıda – eğer hala istiyorsan. Hazırlanınca gel.”

Hala şok ifadesiyle tavana bakarak başımla onayladım ve kuzenimle yengem odayı terk ettiler. Şaka gibi !

Yani… bir insanın gece 11’de yatıp öğlen 1’de kalkması ne kadar tuhaf olabilir ki ? Ama onlara göre 10 bile geç ! Neden buradayım ben, Tanrım !

Aşağı inmeden önce iPod’umun nereye konduğunu buldum, açık olduğunu ve müzik çaldığını keşfedip hala şarjının nasıl bitmediğine şaşarak kapattım, ve somurtarak ‘saç-baş dağılmış’ şekilde aşağı yollandım.

Aşağı yukarı on dört saat uyumanın verdiği mallık üzerime çökmüştü, hissedebiliyordum. Emily’nin ben kalktıktan bir saat sonra çıktığını bildiğim halde, biraz önce onun nerede olduğunu yengeme soracak kadar aptallaşmıştım.

Veya dayıcığımın, gelen bir çağrı üzerine apar topar iş yerine koştuğunu görmüş, ancak markete gittiğini düşünerek sipariş vermeye çalışmıştım.

Yengem her an beni akıl hastanesine yollayacak gibi duruyordu…

“Veronica-”

“İyiyim.” Otomatik cevap..

“Onu sormayacak-”

“İyiyim- ne ?”

Yengem hafifçe güldü ve baklayı ağzından çıkardı. Ya da şöyle de diyebiliriz; korktuğum başıma geldi…

“En son konuşmamızı hatırlıyorsun, değil mi ?” Yenge misin, avcı mı, yoksa izci mi !

“Imm.. Üzgünüm, teyze, hatırlamıyorum.” Yaz, kızım, yaz..

Yengem inanmadığını belli etmek için alayla tek kaşını kaldırdı, bense onu görmezden gelip konusunu bile hatırlamadığım kitaba iyice gömüldüm; çok ilgimi çekmiş meğersem…

“Emin misin ? Hani sen Emily’nin yanına gidince kesilen konuşma ?”

“Hmm… Hayır.”

“Hani konunun-” diye ısrarla devam etti yengem ama bir “Ben geldim !” nidasıyla kapıda görünen Emily, onun sözünü yine ağzına tıktı.

Havlusunu kenara fırlatıp salona geçti ve bizi görünce kaşlarını kaldırıp olduğu yerde kaldı.

“Böldüm mü?”

“Eh, biraz-”

“Aa, ne demek, ben zaten odama çıkıyordum…” deyip yengemin oldukça anlamlı bakışlarına maruz kalarak aceleyle odamın yolunu tuttum. İkisinin de arkamdan baktığını hissediyordum, o an yalnızca Emily’nin ağzı sıkı olmasını umdum…

Akşam aşağıya indiğimde hiç iştahım yoktu. Çatalımla yemeğime şekiller çizdim, bir çatal ve bıçak savaşı yaptırdım, adını bilmediğim ama sulu bir yemeği kenarlara taşırarak rezil ettim. Bu arada dayım da beni şaşırtarak az yedi; bugün çağrıldığı kişi tarafından projesi –ne olduğunu bilmiyorum- reddedilmiş. Emily, dır dır, bir saniye susmadan konuştu, pek ilgi çekici gününü anlattı-annesine hitap ederek. Yengemse beni süzdü, tahminimce beni en yakın zamanda, nerede, ne zaman, nasıl köşede sıkıştıracağını hesapladı.

Ortam artık dayanılmaz olduğunda ‘annemin haftada bir kere haber almazsa telaşlandığını’ belirtip odama kaçtım. Yukarı çıktığımda saat sekizdi, yatağa girdiğimdeyse iki buçuğu geçiyordu.. Bu bilgisayar insana neler yaptırıyor, azizim !

Sabah erkenden kalktım, sekiz buçuk gibi aşağı indiğimdeyse en erken dokuz buçukta kalktığımı görmüş insan olan yengem, bu dengesiz uyku saatlerime şaşırdığını belirtti, ama ayrıntıya girmedi. İyi ki girmedi..

Denize gitmeden önce Emily’nin gelmesini bekledim odama, ama böyle bir şey olmadı. Kafam karışmış bir şekilde aşağı indiğimdeyse yengem onun çoktan arkadaşlarıyla gittiğini söyledi. Vay adi vay !

Denize tek başına 10 dakikalık yürüyüş… Ne çok severim !... En azından hava güzel…

Plaja ulaştığımda çoktan tıklım tıklım dolduğunu gördüm, bu havada şaşılacak bir olay değil. Oflaya poflaya insanların arasında kendime boş bir yer buldum ve hemen yerleştim.

Her zamanki gibi önce güneşlenmeyi tercih edecektim, tabii ki. Gözlüklerimi taktım, gözlerimi kapadım, ama bu sefer yatmadım, şezlongda oturur pozisyonda kaldım. Bir süre sonra sıkıldım ve denize girmeye karar verdim.

Bu sefer deniz cidden güzeldi, çıkmak istemedim. Ama en sonunda parmaklarım uyuşmaya başlamıştı, bana abartmamam gerektiğini söylüyorlardı. Bu arada Emily’yi de gördüm, o da beni gördü ama görmezden geldi. Ne hali varsa görsün !

Kurulandıkta sonra tekrar ilk pozisyonumu aldım. Bir süre öyle yattım, ama bir süre sonra etrafımda bir hareketlenme hissettim ve gözlerimi açma gereği duydum. Başımı hafifçe yana çevirdiğimde ise yüreğim ağzıma geldi; deniz mavisi gözleri olan bir çocuk arkadaşlarının yanında bana bakıyordu, hemen yanımda ayaktaydı.!

Kısa bir süre sonra ise gözlerimi açmış olduğumu fark etmeliydi ki biraz daha yaklaştı, bana bakmayı reddederek yanımdaki şezlonga oturdu, arkadaşlarına güldükleri için bir el hareketi yaptı, ardından gitmelerini söyleyen başka bir tane. Biraz doğruldum, bu arada o da gözlerini sonunda bana çevirdi.

İçime işleyen mavilere bakarken ne söylediğinin az çok farkındaydım, adını söylemişti galiba. Biraz aşağı bakınca elini de uzattığını fark ettim. Salak, konuşsana !

“Şeyy.. selam. Ben Jack. Jefferson.” Eli havadaydı.

“Ve-Veronica.” dedim ve ben de elimi uzatıp onunkini sıktım.

Bu arada tekrar konuşmaya başlamıştı.. Veronica, topla kendini !

“Veronica… Hmm.. anlamı ne acaba ?”

Otomatik olarak cevap verdim. “.”

“Vay..” dedi ve tekrar arkadaşlarına dönüp susmalarını sağlamak için bir hareketler yaptı.

Ve işte, başı tekrar bana dönüyordu…

4.Bölüm: Morcivert Gençlik –ya da yalnızca Emily-

Artık bana dönmüştü. Dönmüştü dönmesine de, konuştuğu falan yoktu. Neden, diye sordum kendime, o an cevabı aklıma geldi: ben mi bir şeyler söylemeliydim, ne ? Ama ne söyleyecektim ki ! Dilim kesilmişti sanki, çenem tutulmuştu, ağzım kurumuştu, veya en basit nedenim; ağzımı açsam dünya yıkılacakmış gibi başım dönüyor, midem bulanıyordu..

Acaba o da böyle hissediyor muydu ? Şu “aşk” dedikleri şey bu muydu yani ? Mide bulandırıcı, can sıkıcı bir şey miydi ? Neden daha önce şu “aşk”a inanmadığımı anlamaya başlamıştım..

“Seni daha önce buralarda görmemiştim.. Yeni mi taşındın ?”

“Hayır. Yani.. pek sayılmaz.” Sonra ise çok açıklayıcı (!) olduğuma karar verip devam ettim. “Beş yıldır her yazı burada geçiriyorum.” dedim, bu arada gözüm istemeden Emily’nin oturduğu yere kaydı. Yüzünde anlaşılmaz bir ifadeyle çok komik bir şekilde bizi izliyordu, ve ben güneş gözlüklerinin ardından baktığım halde, yüzünün renginin zamanla attığını görüyordum.

Bu arada Jack de bir şekilde nereye baktığımı anlamış olmalıydı ki arkasına dönüp omzunun üzerinden Emily’nin de içinde bulunduğu arkadaş grubuna baktı.

“Ah,” dedi, bana döndü ve yüzümün halini görünce kendi yorumunu ekledi. “Pek.. sevmiyorsun galiba ?”

“Ben ?” Bir rüyadan çıkarmışçasına gözlerimi kırpıştırıp ona baktım. “Eh.. evet. Sevmiyorum.” dedim açık açık. Belki de gözüm beni yanılttı, ama gülümsemesi tekledi gibi geldi bir anlığına.

O tekrar konuşmaya başlarken ben de şu siyah perde gibi gözümün önüne inmiş gözlüklerden kurtulup mavi gözlerini mavi olarak görmek için içimde ani bir dürtü duydum. Gözlüğü çıkartıp çantama tıkarken ise birden sustuğunu fark ettim, başımı kaldırıp ona baktığımda, gözleri beni izliyordu.

“Gözlerin.. çok güzelmiş.”

“Te-teşekkürler..” dedim, yüzümü yeniden yaktıklarını hissedebiliyordum. “Seninkilerin yanında eziliyorlar aslında.” dedim, ve ‘ağzımdan kaçtı’ sözü bu duruma fazlasıyla uyardı. Ardından gözlerimi kaçırdım ve Emily’nin morcivert olduğunu fark ettim. Kendimi gülmemek için zor tutarak tekrar Jack’e döndüm, ve gözlerinin mavisinin olabilirmiş gibi daha da derinleştiğini gördüm.

“Evet.. Bunu söyleyen ilk kişi değilsin.” diyerek hafifçe güldü ve saçlarının savrulmasına neden olacak şekilde başını yana çevirdi. Sonra tekrar bana döndü ve oldukça ciddi bir bakışla ekledi. “Ama ben gerçekten gözlerinin müthiş olduğunu düşünüyorum. Gözlüğün arkasındaki halinden çok daha güzel…”

Tanrım ! Şuracıkta düşüp bayılacağım şimdi ! Bu çocuk bana şöyle bakmayı kesmeyecek mi ?!

Ama tam o sırada yanımızdan bir yerden bir “Ooo” sesi geldi ve Jack gözlerini benden ayırıp arkadan fon yapan arkadaşlarına çok hoş bir el hareketi yaptı, bir tanesi kahkahayı patlattı. Hemen bana döndü ve konuşmadan önce yine gözlerime bir süre daha baktı.

“Ben gitsem iyi olacak. Bunları yalnız bırakmaya gelmez.” dedi ışıl ışıl bir gülümsemeyle. Bense yalnızca aptal aptal başımı sallayabildim.

“Yarın görüşürüz, o zaman.” Bu daha çok bir soru gibiydi.

“Tabii.”

“Tamam.” dedi ve ayağa kalktı, bana hafifçe sırıttı, ben de ona gülümseyerek cevap verdim, ve arkadaşlarının canlarına okumak üzere yanlarına koştu.

Bir süre ağzı açık ayran budalası gibi arkasından baktım, sonra ne kadar aptal göründüğümü ciddi anlamda merak ederek önüme döndüm. Emily dahil çoğu kişinin bana baktığının farkındaydım, bu arada Emily tamamen mora dönmüştü. Morarırsın tabii, moron !

Ona içimde gittikçe büyüyen bir “Kapak olsun” duygusuyla sırıttım, kızardı, bozardı, iğrenç bir bakış atarak önüne döndü. Başımı biraz daha sola çevirdiğimdeyse kahverengi saçlı, tek başına oturan bir kızın ayaklandığını gördüm, ardından, elinde plaj çantası, benim oturduğum yere doğru yürüdüğünü fark ettim. Şuncacık yolda yanlarından geçerken beş-altı kişiyle selamlaşmayı da ihmal etmedi.

Yanıma geldiğinde bana inci gibi dişlerle ışıl ışıl gülümsedi, ben de yamuk bir gülümsemeyle cevap verdim.

“Selam,” dedi cıvıl cıvıl bir sesle, yanıma yerleşirken. Oldukça sıcakkanlıya benziyordu, birden ısınıverdim kıza.

“Selam” dedim ben de, neşeli sayılmaya çalışan bir sesle.

“Ben Cecilia.” dedi, yanıma oturmuştu artık.

“Veronica,” diyerek elini sıktım, aynı sahneyi farklı kişilerle iki kez yaşamış olmuştum bir günde, ne güzel..

“Şeyy..” Birden bire emin olmayan , endişeli bir hale bürünmüştü. “Oturmamın.. sakıncası yoktu, değil mi ? Yalnız oturuyordum, seni de böyle görünce dedim acaba-”

“Hayır, hayır, hiç sorun değil.” dedim ona gülümseyerek, rahatlamış bir şekilde karşılık verdi.

“Tamam.” Kendini ‘konuşmam gerek’ stresine sokmadan rahat rahat eşyalarını çıkardı veya koydu, ardından bağdaş kurup bana döndü. “Buraya yeni mi taşındın ? Yoksa ‘bir haftalığına tatile geldim’lerden misin ?” Ben cidden sevmiştim bu kızı.

“Yok, ben ‘üç aylığına tatile geldim’lerdenim, tabii yeni bir tür yaratmıyorsam.”

Çok şen bir kahkaha attı, yanımızdaki beş sıra boyunca başlar bize döndü. “Evet, bu yeni bir tür.” dedi, ardından yüzünü asarak ekledi. “Temelli taşınmış olsan iyi olurdu..”

“Neden ? Yani.. ben düşünmüştüm ki.. buradaki çoğu kişiyle arkadaşsın..” Cidden şaşırmıştım.

“Ah, evet,” dedi, hafifçe güldü, ama sonra içini çekerek devam etti. “Buradaki en eski ailelerdeniz. Imm, büyük-büyük babamın babası ilk olarak buraya yerleşmiş mi, ne.. Hatırlamıyorum bile !” dedi ve tekrar güldü. “Ama.. bu hiçbir işe yaramıyor.. Yani.. gördün işte ! Hemen hemen herkesi tanıyorum, ama yine de yalnız oturuyorum !”

Benim bile ne olduğunu anlamadığım birkaç onay cümlesi homurdandım, Cecilia yine güldü. Ardından, sadede gelelim havasında boğazını temizledi, ve yerinde huzursuzca kıpırdandı. Kaşlarımı kaldırdım. Sırıtmaya çalıştı, ama garip bir şekilde gülümsemesi soldu.

“Şeyy.. ben aslında..”

“Evet ?” dedim cesaretlendirircesine, cümlenin devamı gelmeyince. Derin bir nefes aldı ve kelimeleri birbirine katarak hepsini tek bir nefeste söyledi.

“Ben aslında seni Jack Jefferson hakkında uyarmaya geldim.”

“Ne ?” Şaşkınlığıma şaşırmış görünmedi, yeniyim diye herhalde.. Bizim Emily’nin sözleri aklıma geldi: ‘Eh, kendisi burada biraz ünlü..’ Cecilia sessizce kıkırdadı, ardından devam etti.

“Şeyy.. Ben de onun eski sevgililerindenim, ve.. biraz önce sizi konuşurken gördüğüm için işler iyice sarpa sarmadan seni uyarayım dedim..”

“Eski sevgililerinden mi ?”

“Geçen yıl çıkmıştık, evet.” Kısa bir sessizlik oldu, ben parçacıkları birleştirmeye çalışmaya çalışırken o da beni gözlüyordu, tepkimin nasıl olacağını izliyordu herhalde.

Şimdi her şeyi yerine oturtabilmiştim. Bizim Jack Jefferson ünlüydü, Emily’nin söylediği gibi, ama…

“Geçen yıl kaç kızla çıktı o ?” diye sordum başımı kaldırıp. Anlamaya başladığımı ve ona patlamadığımı görmek onu rahatlatmış olacak ki, bir öncekinden daha az kasıntı bir halde konuştu.

“Hmm.. cidden bilmiyorum..”

‘Oha artık’ kalıbına uyan bir durumla karşı karşıyayız, sayın seyirciler. Jack’in neyle ünlü olduğu belirlendi.

“Ama.. tek sorun bu değil..” diyerek devam etti, ilk tepkim korktuğu gibi olmadığı için çok çok az daha rahattı. “Yani.. bilirsin, onunla çıkmış insanlar pek de..” Kelimeyi arıyor gibiydi. “mutlu olmadı.. Yani.. çıkma sürecinde ve sonraki bir-iki haftada, bazılarına göre ayda..”

Tek kaşımı kaldırarak bekledim. Bekledim, ama devamı gelmedi. Eh, anlayacağımı anlamıştım ben zaten.

“Teşekkürler.” dedim büyük bir içtenlikle, başını kaldırıp bana baktı.

“Ciddi misin ?” diye sordu, sesi buram buram şaşkınlık kokuyordu.

“Tabii ki.”

“Yanii.. Bana.. kızmadın mı ?”

“Sana neden kızayım ? Sen yalnızca insanlara depremden korunmalarını söyleyen bir depremzedesin. Ben genelde depremzedelere değil, onları bu hale getirenlere kızarım.” dedim ve göz kırptım.

Resmen yüzü ışıldadı. ‘Eski sevgilisini başkasıyla gördü, kıskanıp kıza palavralar uydurdu’ diye düşüneceğimi düşünmüş olmalıydı.. Ne saçma !

O sırada yanımızdan geçen Emily ve çetesinin pis bakışlarına maruz kaldık, ama takmayarak derin bir sohbete daldık, zamanın bilincinde bile olmadan. En son güneşin denize yaklaştığını fark ettim, ve eve zamanında gitmezsem dayımın kızıp Emily’yi sorgulayacağını, Emily’nin de hemen her şeyi öteceğini bildiğimden hemen kalkıp hazırlanmaya başladım.

“Yarın görüşürüz !”

“Görüşürüz !”

Ve sahilden 3 sokak sonra Cecilia ile yollarımızı ayırdık. Bugün yaşananları enine boyuna düşünerek yavaş yavaş eve doğru yürümeye başladım. Ama tam analizimin yarısındayken bir ses yerimde zıplamama neden oldu.

“Tekrardan selam !” Sesin nereden geldiğini anlamak için arkamı döndüm ve benim olduğum yere doğru yürüyen bir Jack gördüm.

“Se-selam.” dedim, nefes alış-verişlerimi normale sokmaya çalışırken, tekrar önüme dönerek.

“Korkuttum mu ?” Yok efendim, ne demek.

“Eh, biraz.” Ne ‘biraz’ı !

“Özür dilerim, o zaman.” dedi hafifçe gülerek. Ardından devam etti. “Aslında ben.. yarın akşam sen de geliyor musun diye sormak için gelmiştim..”

“Yarın akşam-nereye ?”

“Şey… sahilde toplanıp bir kamp ateşi yakacağız ve… Haberin yok muydu ?”

“Hayır, şimdi duyuyorum.” Bu arada bizim ev ufukta görünmüştü.

“Ha…” dedi ve yürümeye devam ettik. Bu arada kapıya gelmiştik artık, birkaç adımlık mesafedeydi. “Peki… gelecek misin ? Şimdi benden öğrendiğine göre ?” dedi, ve yine gülümsedi.

“Ta-tabii, gelirim. Neden olmasın ?” dedim ve ben de gülümsedim.

“Yarın görüşürüz, o zaman.” dedi, bu sefer soru gibi değil, kesin olarak söylemişti.

“Görüşürüz.” dedim, ve o uzaklaşırken kısa bir süre arkasından baktım, ardından kapıyı açıp içeri girdim, dayımın hafif azarına ve Emily’nin sinir bozucu bakışları ile sırıtmalarına katlanmak üzere…

5.Bölüm | 1.Kısım: Ömrüm Sorgulamayla mı Geçecek ?!

Kapıyı kapamamla duyduğum ani ses üzerine yerimde zıplamam bir oldu. Bugün pek bir zıpzıptım sanki..

“Nerede kaldın ?”

“Plajdaydım, dayı..”

“Emily’yle birlikte niye gelmedin ?”

“O önden gitti.”

“Peki, sen n’aptın orda tek başına ?”

“Tek başıma değildim ki.”

Dayımın yüzü anlamaya çalışırken çok komik bir hal aldı. Sorduğu soru ise çok ironikti.

“Kim vardı peki yanında ?”

“Arkadaşım, dayı.”

“Nasıl bir arka-”

“Merak etme dayı, kız.”

“Hmm.. arkadaşın yok sanıyordum ?”

“Eh, artık var.”

Dayım devam etmedi, onun yerine ben yukarı yollandım, o da oturma odasına doğru gitti. Hazırlanınca aşağı indim, yengem yemeği hazırlıyordu. Dayımla Emily’ciğin yanına gittim, boş olan tek koltuğa kuruldum. Bir süre sonra ise hep birlikte bir aile yemeği yiyorduk.

“Baba ?”

“Efendim ?”

“Biz yarın akşam arkadaşlarla buluşacağız, yani, buluşabilir miyiz ?”

Dayım bir süre tartar gibi göründü, ardından kararını verdi.

“Peki.”

Emily ona gülümsedi. Sessizlik içinde yemek yemeğe devam ettik, Ama kısa süre sonra sessizlik yengem tarafından bölündü.

“Emily ?”

“Anne ?”

“Veronica da geliyor mu sizle ?”

Hey ! Ben de buradayım ! Bana niye sormuyorsun !?

“Imm…” dedi Emily, ardından bana baktı bir şeyler söyle, dercesine.

“Aslında, teyze, benim yarın akşam bir planım vardı.”

“Öyle mi ?” Bunu soran dayımdı, yengem yalnızca soran bakışlarla bakmakla yetinmişti.

“Evet, tam size söyleyecektim.”

“Nedir ?” Bu soru yengemdendi, ama artık Emily de merakla bana bakıyordu.

“Şeyy.. Yarın akşam, diğerleri.. sahilde bir kamp ateşi yakacaklarmış, benim de gelmemi istediler, ben de kabul ettim. Sizin için de sakıncası yoksa ?” diye de ekledim sonuna.

“Hayır, kesinlikle yok.”

Teşekkür ettim ve gülümsedim, yengem de gülümsedi ama yüzünde daha sonra sorguya çekileceğimi hissetmeme neden olan bir tebessüm vardı.. Hemen odama kaçıp kapıyı kitlemeli, çalınca da uyuyor numarası yapmalıydım anlaşılan, en azından bu onu bu gece uzak tutardı…

bi türlü yeni bölüm alamadık be hacı ?

Anladım Nisan, sen benim meraktan gebermemi istiyorsun, nerede benim yeni bölümüm? Crying or Very sad

cici “Bilmem Kaçıncı Ronald-Emily Savaşları
Yenge misin, avcı mı, yoksa izci mi
Oha artık’ kalıbına uyan bir durumla karşı karşıyayız, sayın seyirciler
ay bayıldım ben bu cümlelere yaa Smile

nasıl yengeymiş o öyle....
yeni bölüm istiyoruzz lol!

nisannn duy sesimizi yeni bölümmmmmmmmmmmmmmmmm

Çok çok çok tşklerrr lol!

Canlar çok pis ilham qeldi hemen şimdi yazıyorumm lol!

Bu bölümü 3 kısma ayırdğımı söylemiştim her zaman yapmadığım bir şey yaparak, en fazla 2 yapmıştım ben.
Neyse, sizi qene çatlatacak bir yerde kestim, öööyle 4-5 syfa uzun değil, hemen ekliyorum, ama bi çırpıda okumayın.

P.S: Bundan önce 1. kısmı tekrar bi okuyuverin. xD

5.Bölüm | 2.Kısım: Ömrüm Sorgulamayla mı Geçecek ?!

Ben bilgisayarımın başındayken kapım tıklatılınca hiç şaşırmadım. Ama biraz önce kahkahalarımı yeterince bastıramadığım için uyanık olmadığımın bilindiğini de biliyordum. O yüzden ses çıkarmadan beklemek; belirli aralıklarla kapımın çalınması demekti, ve tahtanın parmaklık bir kısmının zamanla oyulması bile demek olabilirdi.

Canından bezmiş bir sesle seslendim.

“Geel !” Bu arada laptop’ın kapağını çarpıp kapattım.

Kapım açıldı, ve yengem ortaya çıktı. O, kapıyı kapamak için arkasını döndüğünde de laptop’ı yere koyup yatağın altına doğru ittirdim.

Yengem yatağımın ayakucuna oturdu.

“Biraz konuşmaya geldim.”

“Gerçekten mi ?” Yemin ederim; istemsizce çıkmıştı ağzımdan.

Yengem bana ağzını garip bir şekilde büzüp baktı, başı eğikti, kirpiklerinin altından bakıyordu. Galiba mizah dolu bir bakıştı bu, ama ben anlayamıyordum.

Baktık, baktık.

“Sen başla istersen.?”

“Neye başlayayım ? Tamam, nereden başlayayım..” İlk başta masumu oynamaya kalkmıştım, ama yemedi, ben de sıkıntıyla son sorumu ekledim.

“Sen seç… Şu yeni ‘kız’ arkadaşın olabilir, veya şu müstakbel ‘erkek’ arkadaşın ?”

“Öyle bir şey yok, teyze.!”

“Tabii.” dedi yengem, bir ‘birazdan baklayı çıkarttırırım ben’ bakışıyla. “O zaman şu kızdan başlayabilirsin.”

Sağol yaa ! Ben de kara kara nereden başlasam diye düşünüyordum !

“Adı Cecilia.” diye başladım oldukça derin bir nefesin ardından. “Burada yaşıyor ve-”

“Tamam, tamam, kim olduğunu biliyorum.” diye sözümü kesmek suretiyle bodoslama daldı yengem ve ardından ekledi. “Senin için çok sevindim, Ver ! Çok şeker bir kız o. [P.S:Cecilia’nın resmini buldum xD] Ayrıca saygılı, iyi eğitimli,-”

“Evet, tahmin ediyorum.” diye bu sefer ben onun lafını kestim.

“Pekii…” dedi yengem, sadede gelmek üzere olduğumuzu hissetmiştim. Tek kaşını kaldırmıştı, ki bu iyiye işaret değildi genelde. “Yarın için seni kim davet etti ?”

Ay Süper yaaa I love you

Eklesene kızın fotoyuu. Very Happy

Tşk Sena'mm I love you

Yaa eklerdim deee... :ühü:
Anneannemin laptop'ta kaldı canım yaa... :'(
en yakın zamanda kuşadasına yolum düşerse qelir ama lol!

Yengecik, babacık, Veronica'cık, cecilia'cık ve hatta Jack'cik için adaycıklar lol!

harika harika harika çok beğendim yeni bölüm ne zaman???

Henüz hazır değil tatlım ama en kısa zamanda lol!

Tşk ederim !! lol!

Fotoları istiyoruuum lol!

Bul bi yerden lol!

Dur ben başladım tekrar aramaya bulucam en kısa zamanda lol!

valla nisan hiç kesmedi bu ya! iki dk konuştular bitti. bununla bizi avutabileceğini mi sanıyosun ha sorarım sana ?

O yüzden dedim bebeem 1. kısmı da okuyun bundan önce diye lol!

nisan hikaye süpermiş.
şu veronica denen kızı da çok tuttum.
ya hemen yaz ama böyle bölümü yarıda kesmek bizide kesmiyo
lol!

müthiş olmuş yavrum..

diğer kısımları da alsak şöyle ne biçim süper olur..

Seray'cım, Ceren'cim çok çok tşkler kuzularrr lol!

Yeni kısım daha uzun, yeni bölüm daha da uzun olacakk !! lol!

evet evet kısa kısa kesme lol!

bizde çatlıyoruz cheers

Tamam kuzzum bu kadar kısa yapmıycam bundan sonraa lol!

saol bebem lol!

Ne demek xD lol!

Buyrun efenim, oldukça geç bir 3. kısım sonunda sizlerle. Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin

5.Bölüm | 3.Kısım: Ömrüm Sorgulamayla mı Geçecek !

Dört saniyelik bir sessizliğin ardından konuşmak çin ağzımı açtım. Ama bir süre sonra yine kapadım. Sonra tekrar açtım, ve bir balık gibi tekrar kapadım. Yengem tepkisizliğin kitabını yazarak hala tek kaşı havada duruyordu tam karşımda.

“Eh, arkadaşım işte.”

“Hangisi ? Büyük bir çevren olduğunu sanmıyorum.”

“Evet, o yüzden arkadaşlar değil arkadaşım dedim zaten, teyze.”

Ama yengem takmadı. "Hangi arkadaş ? İsim istiyorum.”

Ona inanamazlıkla baktım, Gözlerimi devirdim istemeden.

“Evet ? Bekliyorum ?”

“Jack. Mutlu musun ?”

Yengem tatminle başını sallayarak onayladı, ben de sıkıntıyla içimi çektim. Sonuçta 'Yengeyle İtiraflar Saati' en sevdiğim şey değildi, değil mi ?

“Şimdi açacak mısın konuyu ?”

“Hayır desem bir şey fark edecek mi sanki ?”

“Hayır.”

Oldukça derin bir iç çekişle gözlerimi kapadım ve saçımı başımı yolmamak için kendimi zor tutarken sakin görünmeye çalışıp ona olanları anlattım: bugün tanıştığım çocuğu, ardından arkadaş olduğum kızı, ve yarın için davet edilişimi basitçe ve fazla ayrıntısız bir şekilde anlattım.

Yalnızca beş dakika sürmüştü, ama bana yıllar geçmiş gibi gelmişti.

Belki de gerçekten beş dakika sürmemişti.

“O zaman senin için bu yağmurun yarına durmasını dileyebilirim yalnızca !”

“Ne yağmuru,” dememle kafam karışmış bir halde pencereye bakmak için arkamı dönmem bir oldu. Ben ağzı açık ayran budalası gibi, pat, pat sesleriyle cama çarpan yağmura bakarken yengem de odamı terk etti, beni düşüncelerimle baş başa bıraktı.

Saki bunun olacağını biliyormuşum gibi hiçbir şaşkınlık hissetmiyordum. 'Lanet olsun, sen nereden çıktın şimdi kahrolasıca yağmur !' moduna da girmemiştim. Oldukça rahat bir şekilde baktım camdan dışarı, baktım, ve sonra aklıma geldi.

Konuştuğumuz sırada telefon numarasını almayı akıl ettiğim için kendimle gurur duyarak Cecilia'ya mesaj atmak için telefonuma uzandım.

Gözlerimi kör etme derecesine ulaşan bir mesajlaşma maratonundan sonra içim biraz daha rahatlamış bir halde yatağıma girmek üzere hazırlanmaya başladım: Cecil'in meteoroloji uzmanı dayısı yarın güneşin açacağını söylemişti.

Parmaklarım ve gözlerim sızlayarak yattım, ve beynimin çalışmaktan veya çalışamamaktan yakında kısa devre yapacağını düşünerek gözlerimi kapadım...

çokkk güzel olmş hayatm süperr yeni bölüm ne zaman merak ediormmmm

Tşk ederim canımmm kalp

Hmm... yeni bölüm tarihi bilinmiyor lol!

Ama resimler ekleneceek kırocuk

ayyy heyecanlandım ekle ekle hahahah Very Happy

Ahaha

Tamam buqün eklerim onları da xD

Resimleri beklioyrum kırocuk

+

Süper bi bölümdü ama kısaydı ~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! 344991

Söz kuzucum diğeri bol Jack'li ve uzun olacak kırocuk

Tammam kuzu ekliyorum bugün resimleri, ama hala bi Jack bulamadım Sad

Tşk ederim xD kalp

Rica ederim kalp

süpersin bebiko...

çok kısa bi bölümdi ama neyse..bi dahaki bölümü up- uzun(!) istiyore..

ve resimler lütfen bekliyore.. xD

Sağol kuzumm hihi

Resimler geliyoree kırocuk

Eveeeet... lol!

Bu Cecilia'mızzzz kalp

~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! Emilyosmentceciliaiin

Bu Yengeciğimiz zaa

~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! Marylynndoherty

Bu anneee :hihi
~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! Elizabethanneiin

Babaaaa xD
~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! Stephantchividjanbabaii

Ve -bence çok yaşlı kaldı- 1 adet Jack adayı Razz

~Bir Aptala Aşık Oldum !...~ [6. blm qeldiii !!] sf~5 ! Mikevogelbelkjackiin

Şimdilik yetinin işte Very Happy

çok güzel olmuşta artık olay istiyorum
ve jack adayı yakışıklı bence lucas till'de olabülür

Tşk canee

Olayı görceksin senn kırocuk

Hmm...
Bilmioyrum karar verilir hihi

Bu arada Anne niye miniminnacık çıkmış öyle zaa

Yaw bence Jack yakışıklı ama rolü için yaşlı yawt begenmedim pek ben..

Nisan ben dE bakimm biraz resim..Belki şansa bulurum Jacki..oky kuzu..

Bak kuzu bakkk ben de beğenmedim ama bi koyem dedim ztn xD
hihi

bnce de Jack brz yaşlı kalmş daha genç ve yakışıklı olabilir Alec gibi bizim Alec yani. nese canım çookkk güzel olmş da asıl kızımızı görsek merak ettim ya

harikasın cnm bnm çok gslll